5 λεπτά χρόνος ανάγνωσης
Άνοιξε στην Αγγλία η συζήτηση περί της ευθανασίας ηλικιωμένων άνω των 75 ετών με μία νομοθεσία που έχει κατατεθεί και ψηφίστηκε από τους βουλευτές, προκειμένου άτομα με ανίατες ασθένειες να αποκτήσουν δικαίωμα επιλογής της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας τους. Το τυρί στην φάκα, ή μάλλον το κίνητρο, θα είναι φορολογικές διευκολύνσεις προς τους κληρονόμους σε ό,τι αφορά αποταμιεύσεις και περιουσιακά στοιχεία των ηλικιωμένων που περνάνε σε αυτούς, ή ακόμη και κατά μία ευρεία έννοια, να θεωρηθεί ότι προσφέρουν και κοινωνικό έργο επιλέγοντας την αποχώρηση από αυτόν τον κόσμο. Ωσάν να λένε στον ηλικιωμένο να επιλέξει τον θάνατο προκειμένου οι κόποι της ζωής του να μην φορολογηθούν βαριά ή, επί της ουσίας, να κατασχεθούν κατά τη μεταβίβαση τους στα παιδιά τους.
Η επίσημη δικαιολογία που προβάλλει η διοίκηση των Άγγλων είναι ότι επιβαρύνονται τα ταμεία του κράτους με το συνταξιοδοτικό και τις παροχές υγείας προς αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει τα παραγωγικά χρόνια τους και δεν έχει λογική βάση. Διότι κάθετα θα μπορούσε κάποιος να αντιπαραβάλλει το επιχείρημα ότι και οι πολέμοι σπαταλούν δημόσιο πλούτο και παράγουν αναπήρους, αλλα γίνονται. Και ξεκινούν από τους ίδιους σαλεμένους που προτείνουν και την ευθανασία τώρα.
Ζούμε την απόλυτη παράνοια πλέον στον πλανήτη. Το μόνο λογικό συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί από τη διαδικασία αυτή, είναι ότι δεν μας διοικούν άνθρωποι. Αυτές οι κινήσεις θυμίζουν τις δηλώσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου (γνωστού και ως αρχιμάγειρα δημοσιονομικών στοιχείων επί πρωθυπουργίας Γ. Παπανδρέου) που πρότεινε επίσης την ευθανασία των γηραιών προκειμένου να μην σκάσουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Σαφώς δεν πέρασε και μεγάλο χρονικό διάστημα και το ίδιο το κράτος περιέκοψε τα αποθεματικά τους με το περιβόητο PSI, καταδεικνύοντας ότι το κράτος είναι αυτό που πρέπει να διορθωθεί και η λύση δεν είναι να πεθάνουν οι άνθρωποι που προσέφεραν σε αυτό.
Άρα οι παραινέσεις του τότε υπουργού γίνονταν για να πεθάνουν οι τότε δικαιούχοι των χρημάτων, ώστε το κράτος να συνεχίσει να δρομολογεί τα χρήματά τους μέσω των φουσκών των χρηματιστηρίων σε συντεχνίες τραπεζιτών που αδίκως η πολιτεία τους έδωσε θεσμικό ρόλο. Κάτι που εφαρμόζεται ξανά μέσω της εφαρμογής της πρότασης Πισσαρίδη, όπου τα αποθεματικά των ασφαλισμένων επενδύονται αναγκαστικά από κεντρικά όργανα, με ασυλίες των στελεχών τους στην κακοδιαχείριση.
Σαφώς όμως, το περί ευθανασίας νομοσχέδιο παραπέμπει σε ακραίες πρακτικές που στο αρχικό στάδιο που βρισκόμαστε:
Οι πρώτοι εισηγητές θα χαρακτηριστούν ως ακραίοι και αιρετικοί από τους μηχανισμούς επικοινωνίας ενός παγκόσμιου συστήματος διακυβέρνησης.
Το επόμενο βήμα είναι να βρεθούν μερικοί αμειβόμενοι ακροδεξιοαριστεροί να κάνουν τις απαραίτητες διαδηλώσεις με ατζέντα την ορθότητα αυτών των πρακτικών.
Αμέσως μετά θα αναλάβει το σύστημα των ΜΜΕ που θα επικροτήσει αυτήν τη δήθεν πολιτική και οικονομική λογική με την άριστη συνεργασία κάποιων δήθεν αναλυτών και «ειδικών» των τηλεοπτικών παραθύρων, που θα συνδράμει προς αυτήν την κατεύθυνση.
Το προτελευταίο βήμα είναι η παράδοση από τη διοίκηση ενός αιτήματος για την εξέταση του θέματος από μία επιτροπή επιστημόνων που σαφώς θα γνωμοδοτήσει θετικά
Και το τελευταίο βήμα είναι η νομοθεσία από την πολιτεία που εγκαθιδρύει την δολοφονία και την παράνοια αυτή ως νόμο.
Σε κάθε περίπτωση όμως, μιλάμε για την ενορχηστρωμένη μαζική δολοφονία που επιδιώκει ένα παγκόσμιο σύστημα διοίκησης, προκειμένου να μην σκάσει στα χέρια του μία παγκόσμια οικονομική φούσκα. Μία φούσκα που τη δημιουργούν παράσιτα της ανθρωπότητας, που δεν παρήγαγαν ποτέ τίποτα ορθό, ούτε πλούτο, αλλά μόνο χρέος για όλους εμάς, μέσα σε ειδικά κτίρια που τα είπαν χρηματιστήρια.
Είναι απολύτως αναληθές ότι οι γηραιοί είναι βάρος στην πολιτεία. Η πολιτεία θα έπρεπε να αξιολογεί και να επενδύει την εμπειρία ζωής και επαγγελματικότητας που διαθέτουν, ώστε να εκπαιδεύουν είτε διοικητικά είτε παραγωγικά τις νέες γενιές. Από την άλλη, οι ασφαλιστικές εισφορές που έχουν ήδη πληρώσει, πλείστες φορές, έχουν αποτελέσει κεφάλαιο μέσω των επενδύσεων που γίνονταν μέσω των ταμείων τους και το οποίο ακόμη περισσότερες φορές γινόταν καρπός της κακοδιαχείρισης για τις συντεχνίες του παρακράτους. Επομένως, αυτό που πρέπει να διερευνηθεί και να διορθωθεί είναι η κακοδιαχείριση και ο δόλος που επικρατεί στη διοίκηση των ταμείων και του κράτους. Είναι νωπές οι μνήμες από το κούρεμα του PSI, από τα pampers του Κοσκωτά και Κουτσόγιωργα, από τα δομημένα ομόλογα επί Καραμανλή και πάει λέγοντας.
Σαφέστατα, αν η διοίκηση του κράτους βρισκόταν υπό την ενέργεια των πολιτών, υπό τη μέριμνα του πολιτικού φορέα τους «ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ» και υπό το αξιακό σύστημα που έχει τεθεί ως λειτουργικό του, τα αποτελέσματα δεν θα ήταν αυτά στο ασφαλιστικό μας σύστημα. Και το κυριότερο, αυτός που θα εκφράσει τέτοιες απόψεις, θα ήταν υπόλογος στον νόμο της προσομοίωσης, που σημαίνει ότι όταν κάποιος προτείνει ή κάνει κάτι σε κάποιον ή στο σύνολο, οφείλει να το έχει δεχθεί πρώτα για τον εαυτό του.
Έχει δει κανείς όλους αυτούς που διοικούν και διαμόρφωσαν τον κόσμο που εμείς ζούμε και που πρέπει να διορθώσουμε τώρα, να θέλει να πεθάνει; Ας μην πούμε για τους εγχώριους Μαθουσάλες αλλά για τους ξένους. Είπε κανείς στον Κίσινγκερ ότι θα έπρεπε να υποστεί ευθανασία, μετά τα τόσα εγκλήματα που διέπραξε παγκοσμίως; Είπε κανείς στη βασίλισσα Ελισάβετ ότι πρέπει να αδειάζει τη γωνιά, κι αυτή και οι απόγονοί της; Είπε κανείς στους παγκόσμιους τραπεζίτες ότι πρέπει να υποστούν ευθανασία για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Όχι. Αυτό θα συνέβαινε σε έναν πλανήτη όπου επικρατεί το δίκαιο. Όμως σε αυτόν τον πλανήτη επικρατεί το άδικο. Ας ετοιμαστούμε λοιπόν να υποδεχτούμε τα επακόλουθα του άδικου που επιτρέπουμε να παραχθεί, με την ευθανασία των γηραιών συγγενών και γονέων μας, ή ακόμη και με τον δικό μας θάνατο.
Θέλουν κάποιοι να αναστρέψουν την κατάσταση; Καλώς να ορίσουν.
DimLoup