4 λεπτά χρόνος ανάγνωσης
Τον εξάψαλμο ψέλνει η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ στον πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας Γιώργο Παπανδρέου στο βιογραφικό βιβλίο της με την ονομασία “Ελευθερία”. Αναφέρεται και στην περίοδο που η Ελλάδα βρισκόταν στο χείλος της αβύσσου κατά το 2010 με 2012, όπου σχεδιάστηκε η πτώχευση της χώρας με τεχνητούς τρόπους και μαγειρέματα του υπ. Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, του τότε προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, και φυσικά με τις ευλογίες του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου.
Σαφώς η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας μας ειρωνεύεται όταν ονομάζει το βιβλίο της Ελευθερία, ενώ σκόπιμα έχει συμμετοχή στην υποδούλωση της Ελλάδας με τα δεσμά ενός χρέους, ενώ παράλληλα έχει εξευτελίσει διεθνώς τους Έλληνες πολίτες κατά την πάροδο των ετών και με πολλαπλούς τρόπους. Αίσθηση προκαλεί το παρακάτω τμήμα του βιβλίου της: «Ήδη το καλοκαίρι του 2012 είχε σκεφτεί (ο Γιώργος Παπανδρέου) πολύ τα επιχειρήματα όσων ήθελαν να πείσουν την Ελλάδα να αποχωρήσει από την ευρωζώνη. Δεν κατάφεραν να με μεταπείσουν. Έκτοτε η θέση μου ήταν ξεκάθαρη. Η Ελλάδα έπρεπε να παραμείνει μέρος της ευρωζώνης. Η εξώθηση μιας χώρας να αποχωρήσει από τη νομισματική ένωση θα μπορούσε να έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Επιπλέον, από τη στιγμή που μια χώρα αποχωρούσε, θα αυξανόταν η πίεση στην επόμενη. Επίσης, το ευρώ ήταν κάτι περισσότερο από ένα απλό νόμισμα και η Ελλάδα ήταν το λίκνο της δημοκρατίας».
Σαφώς διακρίνουμε το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν ήταν τόσο περιττή στην Ε.Ε. όσο ήθελαν να μας κάνουν να πιστεύουμε. Θα λέγαμε ότι ίσως και το πιστόλι στο τραπέζι που έλεγε παλαιότερα ο Αλ. Τσίπρας, ίσως και να ήταν τότε γεμάτο. Έπειτα όμως άδειασε. Αυτό καταδεικνύει τη δύσκολη θέση που ήταν τότε όλα τα κράτη-μέλη σχετικά με την έκθεσή τους στα ελλείμματα τους. Αυτό που συνέβη τότε στην Ελλάδα ήταν καθαρά για να δημιουργηθεί το συλλογικό βίωμα και ένα στοχευμένο πρότυπο διαχείρισης μέσω ελεγχόμενης πτώχευσης. Έπειτα, κατάσχεση δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και στα υπόλοιπα μέλη του οργανισμού όταν θα έρχονταν οι μέρες που θα βρίσκονταν αντιμέτωπα με τα ελλείμματα αυτά. Τις μέρες αυτές διαβαίνουμε τώρα, και τώρα είναι η πραγματικά αληθινή κρίση της Ε.Ε.
Παρατηρούμε μια συνταρακτική ομολογία συνυπευθυνότητας της πρώην καγκελαρίου, η οποία επιχειρεί τώρα που φτάνουν οι μέρες της αποκάλυψης του σχεδίου, να ελαφρύνει τη θέση της.
Σαφώς χωρίς την Ελλάδα δεν υπάρχει Ευρώπη. Και Ευρώπη δεν γίνεται να μην υπάρχει, είτε ως ήπειρος είτε ως οργανισμός που πρέπει να μεριμνά και να προάγει την ευημερία των πολιτών που απαρτίζουν τα κράτη-μέλη. Πιθανολογούμε και ότι οι σημερινές κρίσεις ελλειμμάτων που ξεπηδούν από τα κράτη-μέλη θα απολαύσουν την ίδια διαχείριση με αυτήν που έγινε στη χώρα μας τότε με την κρίση χρέους. Οπότε δικαίως θα υποθέσουμε ότι οι οντότητες που κρατούν στα χέρια τους τα χρέη των κρατών, πράττουν σχεδιασμένη επίθεση με τη δόλια συνεργασία των διοικήσεων των κρατών-μελών και με σκοπό την ολοκληρωτική αρπαγή κάθε δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ευρωπαίων πολιτών. Σαφώς με τελικό σκοπό την υποταγή τους σε νέες μορφές διακυβέρνησης και δουλοποίησης. Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι τα εξής:
Τότε υποτίθεται ότι μας δάνειζαν τα κράτη-μέλη που τώρα αντιμετωπίζουν κρίση. Τώρα θα πρέπει να τους δανείσουμε εμείς ως κράτη-μέλη, όπως τότε; Και αν ναι, πού θα τα βρούμε; Και αυτοί, αφού από τότε είχαν πρόβλημα, πώς και τι μας δάνεισαν υπό τον φόβο της αποχώρησης της Ελλάδας από την Ε.Ε.; Τελικά μετά που θα τους δανείσουμε, θα μας χρωστάνε ή θα τους χρωστάμε πάλι; Η Γερμανία, π.χ., θα χρειαστεί τα ίδια χρήματα που υποτίθεται ότι δάνεισε σε μας; Γιατί αν πάρουμε ως μέτρο σύγκρισης τα μεγέθη κάθε οικονομίας, υπάρχει διαφορά, όπως και στα χρήματα που ίσως θα χρειαστεί για τη διάσωσή της. Τελικά τα αποτελέσματα των μνημονίων θα ισχύουν και μετά που θα χρωστάνε αυτοί σε μας; Ρητορικά ερωτήματα.
Κανείς δεν μπορεί να δανείσει αν δεν έχει δικά του ή υπό τη διαχείρισή του χρήματα άλλων. Και αυτήν τη στιγμή τη διαχείριση του ΕΥΡΩ, που ανήκει σε μας, την έχει στο ανώτατο επίπεδο η ιδιωτική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και μας δανείζει τα δικά μας, δημιουργώντας τα ελλείμματα. Επομένως, δικαίως μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι αυτή λειτουργεί ως δόλιος βραχίονας παγίδευσης των κρατών της Ε.Ε. και των πολιτών στη μέγγενη των ελλειμμάτων, των χρεών και της υποδούλωσης όλων για το συμφέρον των μετόχων της. Τελικά όλα είναι μια πλάνη. Γίνεται να χρωστάς στον εαυτό σου, φράου Μέρκελ;
DimLoup