3 λεπτά χρόνος ανάγνωσης
Σε πλήρη ιδιωτικοποίηση βαίνει η διαχείριση των αρχαιολογικών χώρων της Ελλάδας, με το πρώτο βήμα να είναι η παράδοση αρμοδιότητας έκδοσης εισιτηρίων και του ελέγχου τους σε ιδιώτες. Αυτή η κατάσταση εγκαθιδρύεται σταθερά και σε πρώτη φάση ξεκίνησε πέρυσι από την Ακρόπολη. Τώρα επεκτείνεται και στους αρχαιολογικούς χώρους της Κνωσού στην Κρήτη, στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου στη Ρόδο, στους Δελφούς, την Ολυμπία, τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης της Λίνδου, το Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών και το Μουσείο Ιστορίας Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Οργανισμός Διαχείρισης και Ανάπτυξης Πολιτιστικών Πόρων προκήρυξε τον ανάλογο διαγωνισμό και δημιουργεί γεγονός για την εισαγωγή ιδιωτών και στους υπόλοιπους τομείς που έχουν σχέση με τη διαχείριση των αρχαιολογικών χώρων.
Είναι σαφές ότι μια νέα επιχειρηματική ευκαιρία δημιουργείται για ημετέρους της πολιτικής διοίκησης. Αν δεν ξεπηδήσουν, βλέποντας το φως της δημοσιότητας άμεσα, οι σκανδαλώδεις και δόλιες πρακτικές που κατά βάσιν συμβαίνουν στην ξεπουλημένη Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, οι επόμενες γενιές θα αποδεχθούν ως φυσικότητα το γεγονός της απώλειας της κυριαρχίας των χώρων αυτών.
Η μετατροπή των μνημείων σε μηχανές προσόδων προς εταιρείες που κανέναν δεσμό αίματος και ουσίας δεν έχουν με τα εν λόγω μνημεία είναι γεγονός. Και είναι παράλογο. Εφόσον δεν προκαλεί κανένα μνημείο μας κανέναν θαυμασμό, κανένα δέος, κανέναν σεβασμό στους βαρβάρους που μας διοικούν, πώς περιμένουμε αυτοί να τα διαχειριστούν σωστά; Αυτή η διαδικασία σαφώς έχει ξεκινήσει χρόνια πριν και παγκοσμίως, με την αποδοχή μεταβιβάσεως από τα κράτη της επί της ουσίας κυριαρχίας των σημαντικών ιστορικών μνημείων όλου του κόσμου υπό τη διαχείριση της UNESCO μέσω της σύμβασης παγκόσμιας πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς. https://whc.unesco.org/archive/convention-en.pdf
Κατά βάσιν, η αφαίρεση ή παραχώρηση κυριαρχίας, αρχαιολογικής και πολιτιστικής κληρονομιάς, έστω και αν αυτό έχει να κάνει μόνο με διαχειριστικούς μηχανισμούς, συνιστά ασέβεια απέναντι στους προγόνους, προδοσία των σύγχρονων βεβαρημένων καταπιστευματοδόχων και προσβολή κληρονομικού δικαίου και δικαιωμάτων από τους διαχειριστές. Ταυτόχρονα, υποβαθμίζεται και η ουσία αυτής της κληρονομιάς όταν οι επόμενες γενιές θα αδιαφορούν γι’ αυτά ως να μην είναι δικά τους μνημεία, ξεχνώντας την προέλευσή τους ως άνθρωποι. Ο καθείς κατανοεί το τι ήδη συμβαίνει και το τι θα συμβεί στην περίπτωση που η αδιαφορία του υπερνικήσει τη θέληση για δικαιοσύνη και το καθήκον που οφείλει να νιώθει κάθε πολίτης για την πολιτεία του, στο παρόν και το μέλλον, θυμούμενος το παρελθόν.
Ουσιαστικά, είμαστε στο χρονικό όπου διαπιστώνουμε σαφώς με αποδείξεις ότι η πολιτική διοίκηση καπηλεύεται μια άλλη μορφή κυριαρχίας των πολιτών που της παραδόθηκε παρατύπως, μετατρέποντας τους κυρίους σε δούλους. Τώρα σειρά έχει το πλιάτσικο. Πρέπει πλέον ο πολίτης να ανακτήσει την κυριαρχία του νικώντας τη δουλικότητα που του επιβλήθηκε και να πάρει τη θέση που θα έπρεπε να κατέχει με στιβαρότητα. Ό,τι του ανήκει, ανήκει και στους απογόνους του και ό,τι δικό του αληθές και ουσιώδες περιήλθε στα χέρια του από τους προγόνους του, το προφυλάσσει και το μεταβιβάζει στους απογόνους του ως οφείλει. Αν συμβεί αναγωγή όλων αυτών στη συλλογική μας συμβίωση, θα κατανοήσουμε ότι όλοι μαζί είμαστε θιγόμενοι από αυτήν την κατάσταση. Άρα, πρέπει να πράξουμε όλοι μαζί και με έναν κοινό στόχο: τη δημιουργία πολιτείας. Και ως πολίτες, μόνον εμείς μπορούμε να δημιουργήσουμε πολιτεία. Διότι ο πολίτης δομεί πολιτεία και η πολιτεία πολίτες.
DimLoup