4 λεπτά χρόνος ανάγνωσης
Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της callap report που βασίζονται στην έρευνα state of the global workplase report 2023, πάνω από τους μισούς εργαζόμενους στον κόσμο δεν είναι ικανοποιημένοι με την εργασία τους. Παράλληλα 6 στους 10 εργαζόμενους δεν αποδίδουν και δεν έχουν ενδιαφέρον για την ανέλιξη και εξέλιξη στην εργασία τους, φτάνοντας στο σημείο ακόμη και να ψάχνουν για άλλη εργασία, κάτι που δείχνει καταφανέστατα ότι δεν υπάρχει ικανοποίηση και όρεξη για την απασχόληση τους. Πρόκειται για μια κεκαλυμμένη σκλαβιά που έχει επιβληθεί σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους από την κοινωνική και πολιτική δομή, και η οποία συντηρείται από τις οικονομικές συνθήκες και ανάγκες των ανθρώπων.
Είναι δεδομένο ότι οι άνθρωποι που έχουν έρθει σε αυτήν τη θέση, φτάνουν στα όρια της κατάθλιψης. Είναι δεδομένο επίσης ότι ένα μέρος από αυτούς, σκεπτόμενοι την ανασφάλεια της ανεργίας θα συνεχίσουν υπομένουν τον ζυγό ως όνοι, χωρίς ποιότητα ζωής, χωρίς επιθυμία βελτίωσης του εαυτού τους και χωρίς δημιουργικότητα. Περιμένοντας την σύνταξη και μετέπειτα τον θάνατο, η ζωή τους είναι ένα βάρος για τους ίδιους και κάτι αδιάφορο για τους υπόλοιπους που μένουν πίσω. Σαφώς αρκετοί από μας είμαστε σε στην ίδια θέση. Κάτι σε αυτήν τη ζωή εκβιάζει την ελεύθερη μας βούληση είτε αναγκάζοντας μας είτε πλανεύοντας μας, ώστε να κάνουμε πράγματα που δεν επιθυμούμε. Κάτι μας φταίει και πρέπει να το αλλάξουμε.
Αυτή η κατάσταση έχει αντίκτυπο και στο κοινωνικό σύνολο πέραν του κάθε ατόμου. Σε κάθε εργαζόμενο, σε οποιοδήποτε τομέα και αν εργάζεται, έχουν επενδυθεί κεφάλαια εκπαίδευσης, είτε από την πολιτεία είτε από τον εργοδότη του. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν αποδίδει στην εργασία του, ο πλούτος που επενδύθηκε σε αυτόν πάει στράφι χωρίς να γίνει απόσβεση. Ποσό μάλλον αν ο εργαζόμενος αυτός αποφασίσει να αλλάξει εργασία για οποιοδήποτε λόγο, κάτι που σημαίνει ότι θα πρέπει να επενδυθεί σε αυτόν εκ νέου κεφάλαιο και χρόνος εκπαίδευσης. Κάποιο λάθος έγινε σε αυτόν εξ αρχής από την παιδική του ηλικία. Η παραγωγικότητα των εργαζομένων είναι μια σημαντική παράμετρος σε κάθε οικονομία, διότι αυτός που παράγει τον πλούτο είναι ο άνθρωπος και μόνον. Αν αυτός βαριέται, έχει πέσει σε κατάθλιψη ή δεν έχει ενδιαφέρον και ταλέντο στην εργασία του, η παραγωγή πλούτου παύει και αρχίζει η οικονομική και κοινωνική κρίση.
Σαφέστατα πρέπει να μιλήσουμε για ριζικές αλλαγές. Από την παιδεία, που από τα πρώτα στάδια της ζωής του ανθρώπου πρέπει να εντοπίζεται το ταλέντο του και πάνω σε αυτό να επενδύει η πολιτεία και να τον εκπαιδεύει κατά μόνας, κατά ιδιότητα που διαθέτει και όχι κατά σύνολο. Πρέπει να μιλήσουμε για αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, όπου ο εργοδότης με τον εργαζόμενο θα πρέπει να κατανοούν ότι είναι συνεργάτες και απλά εκμεταλλεύονται τις διοικητικές και λειτουργικές δυνατότητες ο ένας του άλλου, προσπαθώντας να είναι συνεχώς σε μια αρμονική συνύπαρξη και να δημιουργούν πλούτο.
Πρέπει να μιλήσουμε για αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα και στο σύστημα των συντάξεων. Διότι ο άνθρωπος που τέλευσε την παραγωγικότητα του μέσα στο περιβάλλον που μόλις περιγράψαμε, πετιέται σε κάποιο καφενείο. Θα παίζει πρέφα καθημερινά μαζί με άλλους, ομοίους στο στυλ και στα πάθη, περιμένοντας τον θάνατο. Μαζί με αυτόν πετάμε κάθε εμπειρία και κάθε κεφάλαιο γνώσης που έχει αποκτήσει για το όποιο θα έπρεπε να κληθεί από την πολιτεία, ώστε να μεταβιβάσει τις γνώσεις του στις νέες γενιές. Αυτό ειδικά πρέπει να πάψει άμεσα.
Η μεγάλη αλλαγή που πρέπει να συμβεί είναι στο σύστημα διοίκησης, και που αυτό θα πρέπει να δρομολογήσει την λύση στο πρόβλημα. Μαζί με την μεγάλη αλλαγή πρέπει να αλλάξουμε και εμείς. Να νιώθουμε ότι δεν πρέπει να είμαστε εν αναμονή του θανάτου. Δεν ήρθαμε στην ζωή ως ένα νούμερο σε γραφήματα υπουργείων που μεταβάλλεται. Ήρθαμε στην ζωή για να ζήσουμε και να αφήσουμε έναν καλύτερο κόσμο στους επόμενους. Έναν κόσμο με νόηση. Έναν κόσμο ελεύθερο όπου η ελεύθερη βούληση του καθένα θα είναι απαραβίαστη και η πολιτεία θα μπορεί να του παρέχει όλα τα εφόδια για να μπορεί η ελεύθερη του βούληση να βρίσκει πεδίο δράσης. Έτσι κάθε άτομο θα είναι παραγωγικό στον τομέα που θέλει και που του ταιριάζει, με αποδοχές που θα είναι αντίστοιχες της ανθρώπινης διαβίωσης και με μια πολιτεία που δεν θα βλέπει τον πολίτη ως όνο. Η πολιτεία θα πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι η ύπαρξη της οφείλεται σε πολίτες, και ότι για τους πολίτες υπάρχει.
DimLoup