PRESS ROOM 
«Η πρόκληση της κλιματικής αλλαγής και η απάντηση της έρευνας για την πράσινη και ψηφιακή μετάβαση με βιοασφάλεια» ήταν το θέμα ημερίδας που διοργάνωσε το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο σε συνδιοργάνωση με το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας. Ο Γενικός Γραμματέας Φυσικού Περιβάλλοντος & Υδάτων ΥΠΕΝ Πέτρος Βαρελίδης ήταν προσκεκλημένος και αναφέρθηκε στη διαχείριση του νερού, και στις σημαντικές μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει περί αυτού ή προωθούνται.
Ανακοίνωσε την σύσταση του Οργανισμού Διαχείρισης Υδάτων στη Θεσσαλία και την συνένωση ΔΕΥΑ, ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ προκειμένου όπως είπε να υπάρξουν ισχυροί πάροχοι. Ανακοίνωσε ακόμη την θέσπιση ανεξάρτητης αρχής για τα ύδατα υπογραμμίζοντας όμως ότι «όλες οι μεταρρυθμίσεις κρίνονται στην πράξη. Το στοίχημα είναι στην εφαρμογή, στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε». Αυτή η τοποθέτηση φανερώνει μια μέτρια σιγουριά ως προς το αποτέλεσμα που προσδοκάται από την κυβέρνηση. Βεβαία και ο θεσμός των ανεξάρτητων αρχών έχει μια προϊστορία, όχι και τόσο συμπαθή για τους πολίτες.
Πέραν της αθέτησης της προεκλογικής δέσμευσης του πρωθυπουργού ότι το νερό δεν ιδιωτικοποιείται, έχουμε και την παράκαμψη των αποφάσεων του ΣτΕ που δηλώνει ξεκάθαρα από το 2014 ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό και δεν αποτελεί προϊόν εμπορίου, αλλά και της απόφασης 190-191/2022, όπου αναφέρει ξεκάθαρα ότι είναι αντισυνταγματική η μεταβίβαση των μετοχών των εταιριών ύδρευσης στο υπερταμείο (ΕΕΣΥΠ). Το υπερταμείο είναι η εταιρία που μέσα της εντάσσονται σιγά σιγά (προκειμένου να μην υπάρχουν αντιδράσεις από τους πολίτες) όλα τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου προς αξιοποίηση 99 χρονών από ιδιώτες (ξεπούλημα). Πέραν αυτού, και ο θεσμός των ανεξάρτητων αρχών είναι υπό αμφισβήτηση, διότι από τις 27 που έχουμε στην χώρα, μόνο οι πέντε είναι συνταγματικά κατοχυρωμένες. Επομένως, ορθά το ΣτΕ γνωμοδοτεί κατά αυτόν τον τρόπο. Και εδώ φανερώνεται η έλλειψη συνταγματικού δικαστηρίου στην Ελλάδα.
Όντος το νερό είναι δημόσιο αγαθό διότι είναι απαραίτητο για την ζωή του ανθρώπου και δεν μπορεί, όπως και κάθε δημόσιο αγαθό, να αποτελεί προϊόν εμπορίου. Όταν λοιπόν πάψει το νερό να αναγνωρίζεται ως τέτοιο, ο άνθρωπος υποδουλώνεται στο σύστημα ιδιωτών που διαχειρίζεται το δικό του αγαθό. Πέραν του πρακτικού προβλήματος του θέματος, προκύπτει και νομικό θέμα. Διότι τι μπορεί να συμβεί όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να βρει χρήματα για να κάνει χρήση νερού; Τον αφήνουμε να πεθάνει από την δίψα; Ή μήπως το καθεστώς που διοικεί την χώρα προσπαθεί να εφαρμόσει μεθόδους υποδούλωσης των πολιτών (με απρόσωπα φαντάσματα εταιρείες και με όχημα ένα ζωγραφιστό χαρτί που ως χαζοί, νομίζουμε ότι έχει αξία); Αν τελικά κάποιος δεν θελήσει να υποταχθεί, θα εφαρμοστούν πάνω του οι χιτλερικές μέθοδοι ευγονικής προκειμένου το καθεστώς να σιγουρευτεί ότι δεν θα υπάρξει αναπαραγωγή των αντιστασιακών απέναντι του; Τροφή για σκέψη.
DimLoup