Αδιέξοδη αναπτυξιακή πολιτική της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Σε ένα αναπτυξιακό οίστρο βρίσκεται η χώρα κατά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού στην πολιτική επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας.

Το επιχείρημα που χρησιμοποίησε για να στηριχθεί, δηλαδή η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, είναι διαχρονικό αλλά με σαθρά θεμέλια. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί ξανά η χώρα να δανείζεται από αγορές και φορείς οι οποίοι δεν είναι θεσμικοί. Είναι ρεαλιστική η αποτύπωση του επιχειρήματος ότι η ανάπτυξη στηρίζεται στο επίτευγμα αυτό;

Το να επενδύει κάποιος δανεικά χρήματα σημαίνει και ότι η επένδυση του ανήκει στον δανειστή, τουλάχιστον έως την αποπληρωμή. Άρα και οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης με πόρους δανείων, είναι και ρυθμοί ανάπτυξης του δανεισμού εκτός των άλλων. Το να πανηγυρίζει λοιπόν ο πρωθυπουργός κατά αυτόν τον τρόπο, σημαίνει ότι επικροτεί την παραχώρηση έργων και δράσεων που θα έπρεπε να εκτελεί το κράτος, σε άλλους μηχανισμούς που θεωρητικά και μόνο, έχουν χρήματα περισσότερα από ένα κράτος, τα οποία δέχονται να επενδύσουν. Στην ουσία όμως αναλαμβάνουν και αντικαθιστούν το κράτος.

Ακόμη πιο προβληματικό είναι να γίνεται χρήση τέτοιων πόρων για επιδοματικές πολιτικές και παροχές, διότι αυτό δεν αποτελεί επένδυση και άρα δεν μπορεί να μπει σε μια διαδικασία αποπληρωμής χρεών μέσω του έργου που θα παραχθεί. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να αγνοηθούν οι ανάγκες που εμφανίζονται στους πολίτες, λόγω κυρίως των επιπτώσεων τέτοιων πολιτικών που εφαρμόστηκαν κατά το παρελθόν, και που τους εγκλώβισαν σε έναν κυκεώνα χρέους. 

Είναι τρελό να θεωρούμε ότι ένας ιδιώτης ή ιδιωτικός μηχανισμός έχει περισσότερα χρήματα από ένα κράτος. Ακόμη πιο τρελό είναι να νομίζουμε ότι δανειζόμενοι θα μειώσουμε το δημόσιο χρέος ή την ανάγκη δανεισμού.

Μόνο από ίδια κεφάλαια του επενδυτή έρχεται επένδυση, υγιής ανάπτυξη και πλούτος. Επομένως όταν τα κεφάλαια είναι κάποιου δανειστή, τότε πρόκειται για επένδυση και ανάπτυξη κάποιου άλλου στο δικό μας χώρο και με τα δικά μας συγκριτικά πλεονεκτήματα. Κατά βάση λοιπόν δεν δύναται να υπάρξει αναπτυξιακή οικονομική πολιτική βασισμένη σε δανεισμούς και χρέη. Ο πλούτος παράγει πλούτο και το χρέος παράγει χρέος. Είναι ο φυσικός νόμος της αναπαραγωγής.

DimLoup