Βρισκόμαστε στον απόηχο της επίσκεψης του τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Πέραν του ντροπιαστικού επικοινωνιακού και κουτσομπολίστικου σόου με τις υποκλήσεις του υπουργού εξωτερικών Γεραπετρίτη στον τούρκο πρωθυπουργό, πρέπει να συμβεί και μία πολιτική αποτίμηση της επίσκεψης αυτής.
Κανείς από τα εμπλεκόμενα μέρη, είτε από το μέρος της Ελληνικής κυβέρνησης είτε από το μέρος της Τουρκικής κυβέρνησης δεν χρησιμοποίησε τον όρο επίσημη επίσκεψη. Παρατάυτα υπογράφηκαν 15 συμφωνίες, οι οποίες σαφώς αναφέρουν ότι δεν είναι δεσμευτικές για κανένα από τα μέρη αυτά, ούτε αποτελούν διεθνή συμφωνία. Επομένως δεν παράγουν νομικά αποτελέσματα.
Τα αποτελέσματα της επίσκεψης ήταν καθαρά επικοινωνιακά και για εσωτερική κατανάλωση των πολιτών της Ελλάδας και της Τουρκίας. Διότι οι συμφωνίες που υπογράφηκαν μιλάνε για καθαρό, φιλικό και αμοιβαία ειρηνικό κλίμα το οποίο πρέπει να διέπει τις διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών από δω και στο εξής. Και ρωτάει ο καχύποπτος πολίτης, εφόσον ήταν τόσο εύκολο να τα βρούμε, γιατί τόσα χρόνια βρισκόμασταν σε ένταση; Γιατί έχουμε επιδοθεί σε αυτό το ράλι εξοπλισμών; Γιατί έχουμε θύματα από ατυχήματα παραβιάσεων κυριαρχίας που έχουν συμβεί στο Αιγαίο; Γιατί έχει προκληθεί ζημιά στις οικονομίες και των δύο χωρών ως αποτέλεσμα αυτής της έντασης;
Παραταύτα επειδή η Ελληνική κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε μία ταχεία ιδιωτικοποίηση της εθνικής περιουσίας, δικαίως μπορούμε να υποθέσουμε ότι πρόκειται για ένα κάλεσμα προς την τουρκική πλευρά ώστε να παραλάβει τη μερίδα του λέοντος. Πρέπει να συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι η τουρκική πλευρά έχει απομακρυνθεί από την αγκαλιά της δύσης. Έχει λάβει μία θέση μεσότητας στην ουκρανική διένεξη μεταξύ Ρωσίας και δύσης, σε αντίθεση με την Ελλάδα που διάλεξε την πλευρά της δύσης ξεκάθαρα. Η Τουρκία μπορεί πλέον να διεκδικεί ανταλάγματα και να ζητά κίνητρα ώστε να κοιτάξει δυτικά. Δικαίως λοιπόν μπορούμε να υποθέσουμε ότι η ευρωπαϊκή ένωση δελεάζει τον σουλτάνο και ανοίγει την αγκαλιά της, προτάσσοντας και προσφέροντας μερίδιο από τα ασημικά της Ελλάδας. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Σε κάθε περίπτωση, δεν δύναται καμία κυβέρνηση να διαπραγματευτεί τίποτε που να λογίζεται ως παραχώρηση κυριαρχικών δικαίων και δικαιωμάτων, διότι είναι διαχειριστής και όχι ιδιοκτήτης αυτών.
Αν η Ελλάδα έχει κληθεί να παίξει το ρόλο του διαμεσολαβητή, που πληρώνει από τα ασημικά της για να επανέλθει η Τουρκία στη σωστή πλευρά της ιστορίας, κατά τα λεγόμενα των στελεχών που διοικούν την ευρωπαϊκή ένωση, σαφώς και δεν περιμένουμε να μας το πει ξεκάθαρα η ελληνική κυβέρνηση. Εάν ισχύει κάτι τέτοιο θα το δείξει το μέλλον. Όμως εάν έχουμε αδικήσει την κυβέρνηση του κυρίου Μητσοτάκη, ας το διαψεύσει επίσημα. Διότι δεν μπορούμε να βρούμε λογική εξήγηση, διαφορετική από την ερμηνεία που δίνουμε, για αυτή την απότομη μεταστροφή του κλίματος έντασης μεταξύ των δύο χωρών. Πρόκειται για μία εξαιρετικά περίπλοκη κατάσταση, με διπλωματικούς ερασιτεχνισμούς και από τις δύο πλευρές, που δημιουργούν ερωτήματα για το αν υπάρχει κρυφή ατζέντα και αν έχει συζητηθεί κάτι πάνω σε όλο αυτό.
DimLoup