Στις 19 Σεπτεμβρίου ο πρόεδρος της βουλής κ. Κων. Τασούλας κήρυξε την έναρξη της εκδήλωσης ¨Η λειτουργία του επιτελικού κράτους στην νομοθέτηση. Η περίπτωση της Ελλάδας ως φιλοδοξία και έμπνευση.¨ Ο πρόεδρος της βουλής κατά την ομιλία του προχώρησε σε έναν απολογισμό του έργου που έχει εκτελεστεί μετά τον νόμο 4622/20219 όπου φάνηκε ικανοποιημένος με το νομοθετικό έργο, την εργατικότητα των βουλευτών και των επιτροπών αλλά και με την ποιοτική εργασία αυτών. Επευφημώντας την διοικητική λειτουργία που πηγάζει από την ισχύ του νόμου απέφυγε να αναφέρει τον λειτουργικό ευνουχισμό που επέβαλε ο νόμος αυτός στο κοινοβούλιο καταστρατηγώντας την ισχύ της βούλησης των πολιτών.
Σαφώς ο νόμος 4622/2019 είναι ένας από τους σημαντικότερους νόμους που έχει φέρει η διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κατά την προηγούμενη τετραετία. Ο νόμος του επιτελικού κράτους επί της ουσίας παρέδωσε την δικαιοδοσία νομοθεσίας της βουλής που αποτελείται από ψηφισμένους βουλευτές σε ένα υπουργικό σώμα που διορίζεται από την πρόεδρο της δημοκρατίας κατ’ επιλογήν του πρωθυπουργού. Κατόπιν τούτου άρχισαν να συμβαίνουν αρκετά παράδοξα που προστέθηκαν στα παράδοξα του παρελθόντος.
Οι διορισμένοι υπουργοί αντί να μεριμνούν για την εφαρμογή των νόμων που τους παραδίδει η βουλή, ασχολούνται με το νομοθετικό έργο, εισάγοντας τους νόμους προς ψήφιση. Εκεί με υπόγειους κομματικούς μηχανισμούς, υπό την απειλή της κομματικής πειθαρχίας και υπακούοντας στην αρχή της δεδηλωμένης, οι βουλευτές θα ψηφίσουν αναγκαστικά ότι έρθει προς ψήφιση από τα υπουργεία. Επομένως οι βουλευτές έχασαν την βουλευτική τους ιδιότητα ως προς την νομοπαρασκευαστική τους αρμοδιότητα και έμειναν μόνο με το καθηκον της επικύρωσης των νόμων, κατά την βούληση των διορισμένων υπουργών και του πρωθυπουργού.
Κατ’ ουσίαν ο πρόεδρος της βουλής επευφημεί την ακύρωση του σώματος που προεδρεύει, από το σώμα του διορισμένου υπουργικού συμβουλίου. Αυτό που ουσιαστικά λέει είναι το εξής. Το βουλευτικό σώμα είναι ανίκανο να συντονιστεί και να νομοθετήσει για το δίκαιο και τις ανάγκες των πολιτών. Ως εκ τούτου χρειάζεται να παραδώσει τα κλειδιά σε έναν διορισμένο μηχανισμό διοίκησης παρακάμπτοντας την εντολή των πολιτών. Εξ επί τούτου υπάρχει ασυμβίβαστο διότι αν δεν μπορεί το βουλευτικό σώμα να λειτουργήσει ως τέτοιο, οφείλει να ξαναγυρίσει την εντολή στον εντολέα λαό (κακώς μιλεί το σύνταγμα για λαό και όχι για το έθνος) και να διενεργηθούν εκ νέου εκλογές.
Είναι ανόητο, ύποπτο και αντιδημοκρατικό οι υπουργοί να νομοθετούν και να εκτελούν τους νόμους που οι ίδιοι θέλησαν και επιβλήθηκαν επί της ουσίας στο βουλευτικό σώμα για ψήφιση. Έτσι δημιουργήθηκε ένα σώμα τσαρίσκων και ενός μεγάλου τσάρου πρωθυπουργού που επιβάλλεται στους πολίτες χωρίς να είναι απευθείας εκλεγμένο από αυτούς και για την υπουργική θέση την οποία βρίσκονται. Έστω και αν το πλήθος των υπουργών ως φυσικά πρόσωπα είναι εκλεγμένοι βουλευτές, μιλάμε για δυο διαφορετικές ιδιότητες που κατά το σύνταγμα υπάρχει ασυμβίβαστο συμμετοχής ενός προσώπου και στα δυο σώματα (αρθρο 26).
Η σωστή λειτουργία του συστήματος θα έπρεπε να είναι η εξής. Η βουλή εκλέγεται από τους πολίτες. Εισακούει τα αλλά εκλεγμένα συλλογικά θεσμικά τους όργανα τα οποία θα πρέπει να λειτουργούν με άμεσες δημοκρατικές διαδικασίες. Να μελετά το ατομικό και συλλογικό δίκαιο των αιτημάτων τους. Να εισάγει τα αιτήματα τους σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές και εφόσον αυτά είναι δίκαια προς όλους και την πολιτεία, να ψηφίζεται το νομοθέτημα. Με την πλήρη εξέταση και τον έλεγχο του αιτήματος αλλά και με πειθαρχία στην θέληση των πολιτών. Έπειτα αυτό να παραδίδεται στην κυβέρνηση και τα υπουργεία προς εκτέλεση και τίποτα παραπάνω. Κατανοούμε λοιπόν γιατί όλοι οι βουλευτές ασχολούνται από του βήματος της βουλής με άσχετα θέματα ως προς τις συνεδριάσεις, τσακωμούς, μικροκομματικές έριδες, και λοιπές μπούρδες; Για να κοροϊδεύουν τους πολίτες. Στην ουσία αποτελούν δομικά στοιχεία ενός σάπιου συστήματος, επικυρώνοντας τους άδικους νόμους που φέρνουν διορισμένα όργανα διοίκησης τα οποία δεν θα έπρεπε να έχουν νομοθετικά καθήκοντα.
Όσων αφορά την κυβέρνηση, αυτή θα έπρεπε να αποτελείται από ανθρώπους κουμπιά, οι οποίοι θα εκτελούν τους ψηφισμένους από την βουλή νόμους πειθαρχώντας προς την βούληση του συνόλου των πολιτών χωρίς να φέρουν οι ίδιοι βούληση καπηλευόμενοι την ισχύ της ιδιότητας που έλαβαν. Εφόσον αυτό δεν συμβαίνει, έχουμε καθεστώς.
Ως απόσταγμα των παραπάνω δεν κατανοούμε γιατί ο πρόεδρος της βουλής επευφημεί τον νόμο του επιτελικού κράτους. Δικαιούμαστε λοιπόν να υποθέσουμε ότι οι επευφημίες του δεν είναι τίποτε άλλο από μια επιχείρηση θετικής διαφήμισης του καθεστώτος που μας έχει επιβληθεί με τις ευλογίες και την σιωπηρή συγκατάθεση της βουλής.
Η βούληση του ενός ατόμου, έστω και αν αυτό λέγεται Μητσοτάκης, δεν μπορεί να γίνει συλλογική βούληση των ατόμων και του συνόλου αν δεν περιέχει το δίκαιο ως αξία, αρχή και οντότητα. Και η χώρα αυτήν την στιγμή βρίσκεται έρμαιο στην βούληση του ενός που κανέναν ενδοιασμό δεν έχει να καταπατήσει κάθε δίκαιο εφόσον του παραδόθηκε η δυνατότητα να νομοθετεί αδίκως άδικους νόμους, αδικώντας το σύνολο.
DimLoup