Το μοντέλο εξυγίανσης της ΔΕΗ θα εφαρμοστεί σε 11 ΔΕΚΟ που ήδη βρίσκονται στο χαρτοφυλάκιο του υπερταμείου, σύμφωνα με σχετικό νομοσχέδιο που ετοιμάζει το υπουργείο οικονομικών. Αυτό αφορά τον όμιλο ΟΑΣΑ, τις θυγατρικές του, ΟΣΥ και ΣΤΑΣΥ, τα ΕΛΤΑ, την ΕΤΑΔ, την ΓΑΙΑΟΣΕ, την ΕΤΒΑ ΒΙΠΕ, την HELEXPO ΔΕΘ, τον ΟΚΑΑ, τον ΚΑΘ, τις Ελληνικές αλυκές, την εταιρεία διαχείρισης του Ισθμού της Κορίνθου και την 5G VENTURES. Παράλληλα προετοιμάζεται η δημιουργία νέου εθνικού επενδυτικού ταμείου το οποίο θα ενταχθεί επίσης στο υπερταμείο με σκοπό την κάλυψη επενδυτικών αναγκών της χώρας σε τομείς που παρουσιάζεται επενδυτικό κενό.
Σύμφωνα με την διαφημιστική καμπάνια που πράττει το υπουργείο οικονομικών, πρόκειται για μια αναγκαία συνέχεια της πολίτικης επιλογής και στρατηγικής ιδιωτικοποιήσεων η οποία θα προσφέρει ανάπτυξη και αναβαθμισμένες υπηρεσίες στους πολίτες. Παραταύτα οφείλουμε να αναφέρουμε ότι η εργασία του υπερταμείου είναι ουσιαστικά η μεταφορά της δημόσιας περιουσίας σε ιδιωτικές εταιρείες. Αυτές μετεπειτα την μετατρέπουν σε κερδοφόρα επένδυση, αλλά γι’ αυτές, εκθέτοντας ξεκάθαρα την διοικητική ανικανότητα της πολιτείας.
Ο σκοπός της δημόσιας περιουσίας είναι να παρέχονται κοινωφελείς υπηρεσίες στους πολίτες. Από την άλλη, σκοπός του υπερταμείου είναι η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και η κερδοφορία των αναδόχων της, που θα συμβαίνει μέσω των ακριβότερων υπηρεσιών. Αυτό σαφώς δεν συνεπάγει και την αναβάθμιση τους όπως έχουμε δει κατά το παρελθόν, άσχετα από το αν οι ανάδοχοι δεσμεύονται γι’ αυτό από τις συμβάσεις τους με το κράτος. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κώλυμα ως προς τους σκοπούς που θέτει η δημόσια περιουσία ως καταπίστευμα και ως προς τους σκοπούς που έχει η διαχείριση της. Αυτό εκθέτει νομικά κατά σύνολο και ολικά την πολιτική επιλογή και στρατηγική της εταιρικής διακυβέρνησης, όπως συμβαίνει κατά τις ταγές του ΟΟΣΑ. Από ασφαλή θέση λοιπόν μπορούμε να πούμε σαφέστατα ότι και η πολιτική διοίκηση της χώρας βαίνει προς, και βρίσκεται υπό ιδιωτικοποίηση.
Το υπερταμείο (ΕΕΣΥΠ) συστάθηκε με τον νόμο 4389/2016 και ως μοναδικός μέτοχος ορίζεται το Ελληνικό δημόσιο. Υγιές θα ήταν το δημόσιο να διαχειρίζεται την περιουσία του και να την κάνει κερδοφόρα, αποδίδοντας τα κέρδη της στους μετόχους που είναι οι Έλληνες πολίτες. Αντ αυτού, έχει αποδειχθεί ότι η δημόσια περιουσία χρησιμοποιείται για να αποδώσει κέρδη στους ιδιώτες διαχειριστές της, αρμέγοντας τους κύριους αυτής, οι όποιοι κάνουν χρήση των υπηρεσιών υπό την ιδιότητα του χρήστη ή του καταναλωτή.
Επί παραδείγματι, με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ καταργήθηκε ο δημόσιος χαρακτήρας της, δίνοντας της την δυνατότητα να παρέχει υπηρεσίες στις τιμές του χρηματιστηρίου ενέργειας που δημιουργήθηκε σχεδόν παράλληλα. Έτσι φτάσαμε στην χειραγώγηση των τιμών ενέργειας από τους παρόχους χωρίς να υπάρχει ένα εργαλείο συγκράτησης των τιμών από την διοίκηση του κράτους. Κάτι που συνέβαινε πριν από την εφαρμογή της λανθασμένης πολίτικης επιλογής της ιδιωτικοποίησης της. Αυξημένο κόστος στην ενεργεία σημαίνει αυξημένο κόστος παραγωγής και υπηρεσιών σε όλα τα κλιμάκια της οικονομίας. Μετέπειτα, αυτό σημαίνει πληθωρισμό, κρίσεις στην οικονομία και ένα ντόμινο ανεπιθύμητων και άσχημων γεγονότων για τους πολίτες. Επί της ουσίας λοιπών, είναι τουλάχιστον εσφαλμένο το μοντέλο της ΔΕΗ, όπως μας το διαφημίζει το υπουργείο οικονομικών, διότι κοιτάζει καθαρά την κερδοφορία της επιχείρησης αυτής, χωρίς να υπολογίζει τον αντίκτυπο στην οικονομία της χώρας και τις άλλες επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, κάθε βαθμίδας που καθιστά με την πρακτική αυτή, ως ζημιογόνες.
Το Ελληνικό κράτος επί τουλάχιστον δώδεκα χρόνια ξεπουλά τα ασημικά των πολιτών για να ξεχρεώσει. Στο δια ταύτα, μείναμε χωρίς ασημικά και με υψηλότερο δημόσιο χρέος. Ουσιαστικά είμαστε αντιμέτωποι με το αδιέξοδο που επιτρέπουμε να δημιουργεί ένα δόλιο σύστημα διοίκησης. Ουσιαστικές λύσεις υπάρχουν. Πριν όμως από αυτό απαιτείται να τεθεί στην ακρίβεια ο ορισμός του προβλήματος.
Το ουσιαστικό πρόβλημα που προτάσσεται από την πολιτική διοίκηση, είναι πως άσχετα από το κοινωνικό όφελος που μπορεί να προσφέρουν οι επιχειρήσεις του δημόσιου, είναι ζημιογόνες για τα ταμεία τους. Ως εκ τούτου θα πρέπει να περάσουν σε εξυγίανση. Η λύση του προβλήματος δεν μπορεί να είναι η πώληση τους ούτε η παραχώρηση των μονοπωλίων και των εγκαταστάσεων που κατέχουν, σε ιδιώτες. Ως λύση του προβλήματος θα έπρεπε να προτάσσεται η τοποθέτηση αδέκαστων στελεχών στην διοίκηση τους, ο έλεγχος των καθηκόντων και των πράξεων τους, οι σαφείς εντολές από τον μέτοχο τους που είναι οι Έλληνες πολίτες και η ανταπόδοση σε μια ροη κυκλικής οικονομίας.
Πρέπει ιδιαίτερος να σταθούμε στον ελεγκτικό μηχανισμό, ο οποίος θα πρέπει να είναι ανεξάρτητος από κάθε άλλη δομή διοίκησης, να στελεχώνεται από το συλλογικό σώμα των μετοχών Ελλήνων πολιτών, ενώ παράλληλα και ο έλεγχος της πολίτικης διοίκησης θα πρέπει να υπόκειται σε αυτόν. Αυτόν τον ρολό θα έπρεπε να τον επιτελεί ο θεσμός της δικαιοσύνης. Όμως σαφώς οι συσχετισμοί και οι εναγκαλισμοί του με την εκτελεστική εξουσία απεδείχθη ότι έφεραν την φθορά του. Φαίνεται ότι το δόγμα των ιδιωτικοποιήσεων εφαρμόζεται παντού.
Σαφώς, μόνο με συνελεύσεις και την αμεσότητα λήψης δημοκρατικών αποφάσεων του συνόλου των Ελλήνων πολιτών μπορεί να έρθει το σωστό αποτέλεσμα, που να είναι νομικά συμβατό με το δίκαιον είθισται. Οι πολίτες κοπιάζουν για την δημιουργία της δημόσιας περιουσίας. Επίσης, αυτοί επωμίζονται τα αποτελέσματα της κακοδιαχείρισης. Από αυτούς θα πρέπει να στελεχώνονται τα όργανα διοίκησης αλλά και τα όργανα ελέγχου. Είναι παράλογο να καλεί το θύμα της κλοπής (Έλλην πολίτης) άλλον διαχειριστή (τρόικα, ιδιώτες κ.τ.λ.) δίνοντας του πλήρη εξουσία ακόμη να τον κλέψει, με την ελπίδα να τον κλέψει λιγότερο από τον πρώτο κλέφτη (κομματικό και οικονομικό παρακρατικό σύστημα διοίκησης).
Η δημόσια περιουσία μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά βάση κληρονομικού δικαίου με θεσμοθετημένη υποχρέωση την ανάπτυξη της, την εξασφάλιση της βιωσιμότητας της και την απόδοση στους επόμενους. Αυτό δεν συμβαίνει με το μοντέλο των ιδιωτικοποιήσεων. Οι νόμιμες δράσεις των πολιτών μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση και να μην επιτρέψουν την εγκαθίδρυση αυτών των γεγονότων που μας εκθέτουν ως γενιά, και στους επόμενους αλλά και στους προηγούμενους.
DimLoup